فاش می گویم و از گفته خود دلشادم

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

آن بزرگی که فاش و آشکار فریاد برآورد و از افشاگری خویش دلی آکنده از شادی و سرور داشت "او"بی کم و کاست و به راستی و درستی از اسارت و بردگی اعتباریات و اوهام جهان جِرم و جسم "خود" را رهانیده بود. و شوق بهشت و ترس از جهنم را در برابر بندگی حضرت"عشق" هیچ شمرد.

و بی شک هزینه چنین "عشقی"،"بندگی"است.

و نتیجه و دستاورد چنین هزینه کردی ،"آزادی" و رهایی "خود"است.

این آدم دیگر "خود باخته"نیست که صد البته "خود یافته" است.

گوینده بیت "خود یافتگی"را در عشق یابی "خدا یافتگی"دیده است و بس.

هرکه خود را یافت او آزاد شد

جمله جانِ کشورش آباد شد

از مجاز و اعتبار و قید و بند

پر گشود و از هر غمی دلشاد شد(نویسنده)

آری ،آن بزرگ گفت:

غلام همت آنم که زیر چرخ کبود

زهرچه رنگ تعلق پذیرد آزاد است

غلام سرسپرده ی شکم و شهوت و خودخواهی و کینه و غرور  و رنگ ها و انگ ها و وابستگی و دلبستگی ها که باشی، در عین "خودآزاد پنداری"تنها یک "اسیر"بی مقداری که سر انجام کشته ی همان مزبله ها خواهی بود.!

بنابرنظر آن بزرگ،در اوج قله های علم و فناوری و مقام و موقعیت و جایگاه اجتماعی و شهرت و ثروت هم که باشی ،اسیری،اسیر.! جهان را هم که صاحب شوی آن جهان زندان توست!

پ.ن:

*چی می خواستیم چی شد!می خواستم یکی دو فراز نیایش از نیایش نامه امام چهارم بنویسم ... اما قلم جایی دیگر سُر خورد.

*دو بیت از غزل های حافظ علیه الرحمه است