مسابقه ای سراسر برد!

در پرش ذهنی همیشگی ام که به خصوص مدتی است غیر قابل کنترل هم شده است این نکته روی شاخه ای نشسته و جا خوش کرده و مدام ذهنم رو مشغول کرده است.

بعضی از این بنی بشر دو پای خود شیفته ی از دماغ فیل افتاده مثل پرنده های بی صاحب و گرسنه ی توی زمستان هستند . دانه که براشون می پاشی و جاشون  رو گرم می کنی اینقدر بهت نزدیک میشن که از سرو کولت بالا میرن.

اما و اما که روزی و هفته ای و چند صباح و آزگاری از دانه خبری نباشد که نباشد!

از اون شاخه بلند بالای خود شیفتگی و خودخواهی که نشستند به همه جا می نگرند جز تو!

خلایق هر چی لایق!

این بماند

در مسیر انسان شدن چشم بر روی توقعات و به به و اَه اَه گفتن ها باید بست!.

اینگونه مسابقه برد برد است

هم روحت وسیع می شود

هم به شدن تکاملی خویش نزدیک شده ای

هم آرامش بیشتری بهت هدیه شده