اگر گفتی مسافر کیست در راه

کسی کو شد ز اصل خویش آگاه

(شیخ محمود شبستری)

کیست که بر آستانت آمد و مهمانت شد وتو از او پذیرایی نکردی؟!

کیست که بر درگاهت مرکب نیازخویش به امید سخاوتت بخواباند و تو بر او احسان نکنی؟!

-------

تو می دانی موجود ممکن همه اش نیاز است و نیاز است و نیاز.

اینک پرسان پرسان آمده ام

نشانی ات را نه آشکار که روی پرسیدن نداشتم

با ایماء و اشاره و گنگ واره پرسیده ام

دوستی از میان بی شمار دوستانت نشانی ات را داد

افتان و لنگان و خیزان تا بدین جا آمده ام

-------

آیا خوشایند است که محروم ، جان و دل تهی از درگاه کرامتت بازگردم؟!

جز تو سروری سراغ ندارم که در پی اش گردم.

همه ی خوبی ها در تو جمع است و پیش تو! چگونه بخت بسته ام را نگشایی !

کدام منطق و احساس را قانع کنم که چشم امید بر جز تو بگشاید! و دل جز تورا آرزو کند.

که همه چیزآفریده ی تو و هستی تورا فرمانبر است.

تو ناگفته و ناخواسته در باره ام نیکی را تمام کرده ای و بی دریغ و بی منت آنچه را شایسته اش نبودم بدادی.

حال رواست که چشم امید از تو ببرم و به نیازمند و محرومی چون خود رو کنم؟!

اینک تو همان دستاویزی هستی که امیدم راپاس می دارد

جز خوشبختی برای آنان که آهنگ مهر تو کردند ، چیست؟

آنان که مهر تو جستند و در آغوش مهر تو زیستند مبارک زیستند

آنان از بد فرجامی روی برتافتند و نکبت و نقمت نیافتند.

نازنینا!

تو همواره مرا در یاد من چگونه فراموشت کنم ؟!

تو همواره مراقب منی و نگاهدارم چگونه از تو غافل شوم؟!

سفره آرزویم به گستره ی نه زمین و آسمان ،که به حقیقت بی پایان کرامت توست .

افسوس! دستِ دل وجانم کوتاهِ کوتاه. و پایِ دلم شکسته و افلیج.

دستاویزم برای رسیدن به سفره آرزو ها تنها دستان گرم قدرتمند کرامت و بزرگواری توست.

این که بخواهم تنها آرزویم تو باشی افزون طلبی است؟

آیا تنها تورا بخواهم آرزوی بیجایی کرده ام؟

آیا نباید بخواهم مرا برای خودت بخواهی و از میهمانان سفره آرزوی کرامتت باشم ؟!

از همه جا گریخته ام ،پناهجویم.

پناهگاهی جز تو سزاوار پناه دادن هست؟

-----

از او که نشانت پرسیدم

از او که پیوسته حیران و سرگشته و عاشق تو بود

همو گفت:

تو آن بزرگواری هستی که وقتی خواندی برنگردانی و آرزومند لطف خویش را محروم نسازی!

خانه مهرورزی ات همواره باز باز است و بی پرده .

کیست که آرزوی هم نشینی تو کرد و تو پرده از میان برنداشتی؟

اینک برآستان کرامتت گلبانگ سربلندی سر می دهم

از دریای مواهب بی پایان بزرگواری و کرامتت که به آن عاشق سرگشته ات بخشیدی جرعه ای بر کام این تشنه فروریز.

سید 25-10-97