-------

می گفت: (با سوز و آه )خیلی دلم میخواد اربعین کربلا باشم،بار اول و دومش نبود که حضور در بین الحرمین و همه آن جاهایی که دوست داشت را تجربه کرده بود.اما چند سالی فاصله افتاده بود.امسال هر وقت گزارش های پخش شده از رادیو و تلویزیون را می شنید و می دید از عمق دلش آه می کشید.!دیگه امانم رو بریده بود.دم و بی دم و گاه و بیگاه ،روز و شب ذکر و فکرش "کربلا" بود و "کربلا".!

با عقل محاسبه گر من،او هیچ یعنی "هیچ" جوری توانایی برای چنین سفری نداشت.

از مدت ها پیش کمرش دچار عارضه ای شده بود که برداشتن 500 گرم بار هم برایش سم مهلک بود.پیاده روی هم حداکثر 1000 متر،کمی بیشتر می شد عضلاتش قفل می شدند .گاه گاهی هم که دستی به کاری می زد از سر غیرت،او را منع می کردم.

قسط و وام هایی که حقوقش را کاملا پوشش می داد و چیزی برای دست به خیر بودن نمی گذاشت.

و بسته های دیگر "عاقلانه" که مرا از باز گذاشتن دست او برای چنین سفری باز می داشت.

اما به واقع پای "عقل" سالم من "چوبین" بود و دست و پای "دل" شیفته ی او "فولادین"!

آری در مسیر "دلدادگی و عشق" و وادی "محبت"

پای استدلالیان چوبین بود

پای چوبین سخت بی تمکین بود

تهدیدها،سرزنش ها،متلک ها و نیش و کنایه ها و حتی تحریم های مالی "بنده ی عاقل" هم کارگر نیفتاد که نیفتاد.!

آری "حُبُّ الحسین یَجمَعُنا"

 شاد باش ای عشق خوش سودای ما

ای طبیب جمله علت های ما

نه آه و ناله و سوز های فراق و هجران او را توصیفی است و نه بسته های عقل معاش اندیش من را دلیلی برای توجیه جا ماندن.

"او"رفت.!

و این"عاقل" جا مانده از زندگی......

به قول مرحوم حسین پناهی:

جا مانده است

چیزی جایی

که هیچگاه دیگر هیچ چیز

جایش را

پر نخواهد کرد....

سید 6-8-97